‘Ηταν πολύ παράξενη, και όμορφη
σαν τη βιολετί ομίχλη στους λόφους
πριν πέσει η νύχτα
όταν η κουκουβάγια κρώζει
κ ο γρύλλος κελαηδά τις τρίλιες του
και το φεγγάρι, εξατμισμένο, κρέμεται χαμηλό και ολόγιομο

Ήταν πολύ παράξενη, με έναν ευχάριστο τρόπο
όπως το κολίμπρι
πετάει με μανία ακίνητο...
Γι’ αυτό ήπια το μερίδιο μου
απο κάθε της λεξη.
‘Οτι ήξερε για την αγάπη, δίσταζε να το πεί

Έπρεπε να φύγει, όπως ο αέρας πρέπει να φυσά
όπως ο ήλιος πρέπει να δύει
όπως η βροχή πρέπει να πέφτει.
Αν και μου τα έδωσε όλα
Δε μου εμεινε τίποτα.
Χαμογελούσα για ώρα, απογυμνωμένος, ενώ η λάμψη της απομακρυνόταν.

Μετάφραση: Γεράσιμος Κομποθέκρας

She Was Very Strange, and Beautiful

She was very strange, and beautiful,
as the violet mist upon the hills
before night falls
when the hoot owl calls
and the cricket trills
and the envapored moon hangs low and full.

She was very strange, in a pleasant way,
as the hummingbird
flies madly still ...
so I drank my fill
of her every word.
What she knew of love, she demurred to say.

She was meant to leave, as the wind must blow
as the sun must set,
as the rain must fall.
Though she gave me all,
I had nothing left.
Long I smiled, bereft, in her receding glow. 

Translated by Gerassimos Kombothekras