| Μοναδική Τέχνη
Η τέχνη της απώλειας δεν είναι δύσκολο να κατακτηθεί•
τόσα πολλά πράγματα δείχνουν γεμάτα με την πρόθεση να χαθούν έτσι ώστε η απώλειά τους δεν είναι κρίμα.
Να χάνεις κάτι κάθε ημέρα. Να δέχεσαι την ταραχή των χαμένων κλειδιών της
πόρτας, της ώρας που ξοδεύτηκε άσκοπα.
Η τέχνη της απώλειας δεν είναι δύσκολο να κατακτηθεί.
Ύστερα να εξασκείσαι με το να χάνεις περαιτέρω, με το να χάνεις ταχύτερα:
Τόπους και ονόματα, και όπου προοριζόταν να ταξιδέψεις. Τίποτα από αυτά δε θα
φέρει συμφορά.
Έχασα το ρολόι της μητέρας μου. Και πρόσεξε! Το τελευταίο ή το ακόλουθο από τα
Τελευταία τρία λατρεμένα σπιτικά μου χάθηκαν. Η τέχνη της απώλειας δεν είναι
δύσκολο να κατακτηθεί.
Έχασα δύο πόλεις αγαπημένες. Και πιο αχανείς τόπους, κάποια βασίλεια που μου
ανήκαν, δύο ποταμούς, μία ήπειρο. Νιώθω την απουσία τους αλλά δεν ήταν συμφορά.
--Ακόμη και με τη δική σου απώλεια (την αστειευόμενη φωνή, μία χειρονομία που
αγαπώ) δε θα έπρεπε να ψεύδομαι. Είναι ολοφάνερο η τέχνη της απώλειας δεν είναι
και τόσο δύσκολο να κατακτηθεί αν και μπορεί να μοιάζει ( Να το γράψεις!) με
καταστροφή.
Μετάφραση: Βασιλική Καλιαρντά και Ευγενία Κοντζιά | One Art
The art of losing isn't hard to master;
so many things seem filled with the intent
to be lost that their loss is no disaster. Lose something every day. Accept the fluster
of lost door keys, the hour badly spent.
The art of losing isn't hard to master. Then practice losing farther, losing faster:
places, and names, and where it was you meant
to travel. None of these will bring disaster. I lost my mother's watch. And look! my last, or
next-to-last, of three loved houses went.
The art of losing isn't hard to master. I lost two cities, lovely ones. And, vaster,
some realms I owned, two rivers, a continent.
I miss them, but it wasn't a disaster. --Even losing you (the joking voice, a gesture
I love) I shan't have lied. It's evident
the art of losing's not too hard to master
though it may look like (Write it!) like disaster. Translated by Vassiliki Kaliarda and Eugenia Kontzia |
| Ο Αρμαδίλλος Αυτή την εποχή του χρόνου
σχεδόν κάθε νύχτα
εύθραυστα παράνομα αερόστατα εμφανίζονται
να σκαρφαλώνουν στο ύψος του βουνού.
Ανεβαίνουν ν’ ανταμώσουν έναν άγιο,
οι άνθρωποι ακόμη τον τιμούν σ’ αυτά τα μέρη
τα χάρτινα δώματα κοκκινίζουν φορτωμένα φως
που πάλλεται και σβήνει, σαν τις καρδιές.
Κάποιες φορές ψηλά στον ουρανό είναι δύσκολο
να τα ξεχωρίσεις από τ’ αστέρια-
πλανήτες τα ονομάζουν – εκείνα με τις ελαφρές φωτεινές αποχρώσεις
την Αφροδίτη, την ώρα που δύει, ή τον Άρη. ή εκείνο το άλλο αστέρι με το χλωμό πράσινο φως. Με τον αέρα
φουσκώνουν και ταλαντεύονται, πάνε πέρα- δώθε και κλυδωνίζονται,
μα σαν έχει απανεμιά βάζουν πλώρη και πορεύονται μέσα
από τα ραβδάκια του χαρταετού, που είναι ο Σταυρός του Νότου. ξεμακραίνουν, μικραίνουν σιγά- σιγά, διακριτικά
και σταθερά μας εγκαταλείπουν,
ή, αν ένα ρεύμα αέρος από μία κορυφή τα τραβήξει προς τα κάτω,
αίφνης γίνονται επικίνδυνα. Χτες τη νύχτα ακόμη ένα μεγάλο αερόστατο έπεσε.
Έσπασε σαν αυγό φωτιάς
πάνω στο βράχο, πίσω από το σπίτι.
Η φλόγα όλη χύθηκε απέξω. Είδαμε το ζευγάρι
τις κουκουβάγιες που φώλιαζαν εκεί πέρα να τινάζονται πάνω
ψηλά, ένα ασπρόμαυρο στροβίλισμα
και κάτω από μία φωτεινή ρόδινη κηλίδα, μέχρι
η τρομαγμένη τους κραυγή να σβήσει. Η φωλιά των γέρικων πουλιών πρέπει να έχει καεί.
Χωρίς να χάνει καιρό, ολομόναχος
ένας αστραφτερός αρμαδίλλος εγκαταλείπει τη σκηνή,
μ’ ανεξίτηλα σημάδια φωτιάς, με το κεφάλι κάτω, με πεσμένη την ουρά, κι έπειτα ένα λαγουδάκι πετάγεται προς τα έξω,
με τα αυτάκια του μικρά, μένουμε έκπληκτες.
Τόσο μαλακό! – μία χούφτα στάχτη ανέγγιχτη
μ’ ακίνητα, αναφλεγόμενα μάτια. Τόσο υπέροχη ονειρική αναπαράσταση!
Ω η φωτιά που πέφτει κι η διαπεραστική κραυγή
κι ο πανικός, και μία αδύναμη απειλητική γροθιά
σφιγμένη, όλο απορία, ενάντια στον ουρανό! Μετάφραση: Βασιλική Καπλάνη | The Armadillo This is the time of year
when almost every night
the frail, illegal fire balloons appear.
Climbing the mountain height, rising toward a saint
still honored in these parts,
the paper chambers flush and fill with light
that comes and goes, like hearts. Once up against the sky it's hard
to tell them from the stars—
planets, that is—the tinted ones:
Venus going down, or Mars, or the pale green one. With a wind,
they flare and falter, wobble and toss;
but if it's still they steer between
the kite sticks of the Southern Cross,
receding, dwindling, solemnly
and steadily forsaking us,
or, in the downdraft from a peak,
suddenly turning dangerous.
Last night another big one fell.
It splattered like an egg of fire
against the cliff behind the house.
The flame ran down. We saw the pair of owls who nest there flying up
and up, their whirling black-and-white
stained bright pink underneath, until
they shrieked up out of sight. The ancient owls' nest must have burned.
Hastily, all alone,
a glistening armadillo left the scene,
rose-flecked, head down, tail down,
and then a baby rabbit jumped out,
short-eared, to our surprise.
So soft!—a handful of intangible ash
with fixed, ignited eyes. Too pretty, dreamlike mimicry!
O falling fire and piercing cry
and panic, and a weak mailed fist
clenched ignorant against the sky! Translated by Vassiliki Kaplani |
