| “Πρωινό”
Ξέρεις πώς είναι να ξυπνάς
από ένα όνειρο σίγουρος ότι μπορείς να πετάξεις
και ότι κάποιος που έλειπε για καιρό, επέστρεψε και σε κατακλύζει η λαχτάρα, για μερικά δευτερόλεπτα
να πάρεις το αυτοκίνητο και να φύγεις
και να μη νιώθεις τίποτα
ή να δεις τον αγαπημένο σου και να νιώσεις
τα πάντα. Ίσως ένα πρωινό,
καθώς θα βουρτσίζεις τα μαλλιά σου να αναρωτηθείς
πόσο χρόνο απ’ τη ζωή σου έχεις σπαταλήσει
κάνοντας αυτό το πράγμα ή βάζοντας την υπογραφή σου
ή ξυπνώντας με ομίχλη αξημέρωτα ακόμα
για να πας στη δουλειά σου. Η μέρα ξεκινά
με τις ανάγκες των άλλων ανθρώπων στο επίκεντρο
και τις δικές σου σκέψεις να διασκορπίζονται σαν μια ανάσα.
Στο ενδιάμεσο, εκείνη τη μοναχική ώρα,
πριν ακόμα ξεκινήσει η μέρα όλο το σύμπαν
σταδιακά ξανακάνει την εμφάνισή του αυτοκίνητο-αυτοκίνητο. Μετάφραση Λουίζα Κλάδη | “Morning”
You know how it is waking
from a dream certain you can fly
and that someone, long gone, returned
and you are filled with longing,
for a brief moment, to drive off
the road and feel nothing
or to see the loved one and feel
everything. Perhaps one morning,
taking brush to hair you'll wonder
how much of your life you've spent at this task or signing your name
or rising in fog in near darkness
to ready for work. Day begins
with other people's needs first
and your thoughts disperse like breath.
In the in-between hour, the solitary hour,
before day begins all the world
gradually reappears car by car. Translated by Louisa Kladi |
| Η Λίμνη (από τη συλλογή: Μεταμεσονύκτιες Φωνές, 2009)
Η αυλή μισή αυλή,
μισή λίμνη μπλε σαν πτώμα.
Η λίμνη θα πει πράγματα που δε θες να ακούσεις:
φύγε από δω.
Η ώρα τρεις. Ξερά φύλλα που κροταλίζουν σα μαράκες.
Γρασίδι με χρώμα σαν ουίσκι
σπάει σε κάθε βήμα και τα δέντρα
σιγά-σιγά συνειδητοποιούν ότι είναι γυμνά.
Πόσο ακόμα θα μείνεις;
Η λίμνη θα ρωτήσει πράγματα που θες και εσύ να ακούσεις.
Μήνες έχουν περάσει από τότε,
για την ακρίβεια όλα έχουν αλλάξει.
Τότε που τα κτίρια έστεκαν μαύρα μέσα στο φάσμα του ουρανού,
η βροχή σούριζε από τα πεζοδρόμια και τυλιγόταν γύρω σου.
Ω, πως αυτές οι λεωφόροι έμοιαζαν απειλητικές κάποτε.
Ξέρω τι σου λείπει
τραγουδά η λίμνη. Τα κορναρίσματα μουγκρίζουν
σε ώρα αιχμής. Γλυκός καφές. Ο αέρας
που λυσσομανούσε σα σφυριές. Η ζεστασιά ενός εραστή.
Τα τριζόνια που βουίζοντας έλεγαν ένα τραγούδι στο δρόμο.
Μετάφραση: Νίκη Κουταλιανού
| The Lake (from: Midnight Voices, 2009)
The yard half a yard,
half a lake blue as a corpse.
The lake will tell things you long to hear:
get away from here.
Three o'clock. Dry leaves rat-tat like maracas.
Whisky-colored grass
breaks at every step and trees
are slowly realizing they are nude.
How long will you stay?
For the lake asks questions you want to hear, too.
Months have passed since, well,
everything. Since buildings stood
black against sky, rain hissed from sidewalks
and curled around you.
O, how those avenues once seemed menacing!
I know what you miss
sings this lake. Car horns groaning
in rush hour. Sweet coffee. Wind
pounding like hammers. Warmth of a lover.
Crickets humming love songs to the street. Translated by Nike Koutalianou |
